ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ

Η  γ ν ώ σ η   ν α   κ λ ε ι δ ώ ν ε ι ς   λ έ ξ ε ι ς  
 
Παγωμένες λέξεις, κρύσταλλα ή νιφάδες που αιωρούνται.
Συναρμολογώντας τες παρατηρείς πώς χτίζεται η  φωνή
του ανθρώπου. 
Ο πυρήνας κλειδωμένος, ξίφος που σε διαπερνά η γλώσσα,
πάθος για ακριβείς παρατηρήσεις: το κλειδί που κατάπιες
σκουριάζει στο  στομάχι,
ενώ οι πόρτες παραμένουν απόρθητες. 
Δες! Όσο και  να συμφιλιωθείς με τα μαύρα σημάδια 
του νεκρού δάσους,
ποτέ δεν θα φτάσεις να εξοικειωθείς απόλυτα 
με τον μεταφυσικό λόγο της νύχτας. 
Είναι το ζώο  που πληγωμένο αναζητεί κάπου στον κόσμο
μια ήσυχη γωνιά,
προστατευμένο από το αιχμηρό φως των δικαστών –
οστεοφυλάκια  που φυλάσσουν 
το μυστικό  της κίνησης. 
Η θλίψη των  χρωμάτων, όταν φθείρονται από τον  τροχό
των ημερών,
μνήμες που  αναζητούν απογόνους μέσα στις λιθοβολημένες εκατονταετηρίδες.  
Παράσημα της  ωριμότητας πίσω από ράχες βιβλίων,
κάποιος που  σε κοιτάζει με συμπόνια μέσα από το έλος. 
Το γυαλί-κοχύλι κρατάει στην εσωτερική του ερημιά
το λησμονημένο  χρέος να εφευρίσκεις μες στη  ροή μια κοίτη. 
Η απίστευτη θλίψη των λέξεων, όταν ο ρεαλισμός τους,
σαν σημάδι, μεταγγίζεται στα οράματά σου,
ουρανός που  προσάραξε στο δωμάτιο κι εκσφενδονίζει  άστρα –
ακόμα ορατός μέσα στις φλέβες.            
 
Οι σπόροι που  έσπειρες στα μάτια σου.   
 
 
 
 
 
 
 
Ό ρ ι α   τ ο υ   λ α β υ ρ ί ν θ ο υ  
 
Εκκωφαντικές  πράξεις, άηχες οπισθοχωρήσεις, λόγια  συγχωνευμένα
στη σιωπή.  
Όλα αυτά που  δεν έγιναν, που ειπώθηκαν και  δεν βρήκαν αντίκρισμα,
δίχως να διαπραγματευτεί  κανείς με τις απώλειες.  
Στο βιβλίο των  αντικατοπτρισμών ο λαβύρινθος εξοστρακίζει τη μορφή μου. 
Είμαι αντικείμενο  παρατήρησης στην κλεψύδρα,
όπου  η άμμος  σχηματίζει λόφους εμποδίζοντας
τη συγκατάθεση  να είμαι ελεύθερος. 
Σε συγχωρώ... Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω στη φιλόδοξη αυτή κιβωτό
που δεν έχει οριοθετηθεί
και οι τέσσερις πλευρές της φυλάσσονται από  τον Εκκλησιαστή – 
όχι, δεν μπορεί τα πάντα να είναι μάταια. 
Πόση δύναμη μπορεί να συσσωρεύει μέσα του κάποιος,
όταν ο φόβος  τού αδιέξοδου φωλιάζει σε κάθε του  βήμα,
ακούγοντας τον  ψίθυρο
της δειλίας  του;
 
Ακολουθείς το μονοπάτι που κάποτε άνοιξαν αρχέγονες  δυνάμεις
με το στυγερό  ράμφος της αυγής
να σε τραυματίζει  στο τώρα
κρατώντας τις  παρτιτούρες του χρονοδιαγράμματος. 
Άκου με λοιπόν. Δεν υπήρξα ποτέ κυνηγός οραμάτων –
όσα αγάπησα 
πρώτα βεβήλωσαν τον εγωισμό μου, κι ύστερα καταστάλαξαν μέσα μου.  
Προσκολλημένος  στον άγνωστο αυτόν πλανήτη·
η ζωή σου  είναι η αυλαία της δράσης  σου
εξασφαλίζοντας  δυναμικά τον ρυθμό
μέσα στην αβεβαιότητα,
όπως όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη
κι είσαι μόνο αυτό το κομμάτι που φαντάστηκες
πως άντεξε.    
 
 
 
 
 
 
 
Α λ η θ ο φ  α ν ή ς   π ρ α γ μ  α τ ι κ ό τ η τ α 
 
Σύννεφο τόξο. Πίσω από το τζάμι ο πήλινος έφηβος
πληγώνεται. 
Ο ερειπωμένος  κόσμος δεν μπορεί να αναστηλωθεί. 
Βάλε με αντίκρυ  στο είδωλο της σκιάς μου,
που της επέτρεψες  να υπάρχει δίχως να είμαι παρών. 
Θέλω ν’ αναμετρηθώ με την απόγνωση,
όπως όταν εξερευνάς  μια καινούρια πατρίδα
και το άγνωστο  παραμένει ένα κουτί πεταμένο στο χάος.     
Ο έφηβος που  με περιεργάζεται λογαριάζει πως  οι φλέβες έχουν ρίζες
στην πηγή της  μήτρας.  
Είμαι όμως απομακρυσμένος από τη γαλήνια αυτή λίμνη,
αιωρούμενος, όπως ο αστροναύτης που τον καταπίνει
το άπειρο.  
Δεν έχω τελειώσει. Δεν θα ήθελα να έχω τελειώσει. 
Τα ίχνη μου  ακολουθούν οι απαστράπτουσες μέρες,
όσο διαρκεί το φως. 
Αν επιστρέψεις,
το μάρμαρο  θα λιώσει σαν χιόνι παλεύοντας με τις αχτίδες, 
όπως όταν προσκολλάσαι στη θέληση
και τα καταφέρνεις  να γίνεις πέτρα. 
 
 
 
 
 
 
 
Η   γ ν ώ σ η   ν α   ξ ε  κ λ ε ι δ ώ ν ε ι ς   λ έ ξ ε ι  ς 
 
Φωνές αγιοποιήθηκαν στη λάσπη,
διαθέσιμες να σφυρηλατήσουν μέσα σου 
την ανάγκη τους για έκφραση. 
Όπως η αξία να αφομοιώνεις το κλάμα εκείνου 
που με σκληρότητα νικιέται από την αδιαφορία,
εκείνου που  παίζει τα χαρίσματά του στα ζάρια 
ως  μοναδική εκδίκηση
για τα λιγοστά περιθώρια που έχει να δραπετεύσει
από τον εαυτό  του. 
Αποχωρίζεσαι  με πόνο το κουκούλι
υπακούοντας στωικά στη μέγγενη των ημερών,
μελετώντας τις  διαστάσεις της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. 
 Ένδοξος,  στο μικρό πλαίσιο που γεννήθηκες  για να πεθάνεις.
                                      
Στη βασιλεία των  ανωνύμων.