H Πατρίτσια Κολαΐτη γεννήθηκε στην Αθήνα. Μεγάλωσε στην Αίγινα. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές 'Σελέστεια' (Νεφέλη, 2007, υποψήφια για το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα του λογοτεχνικού περιοδικού Διαβάζω), Ο Λιθόπαις (Νεφέλη, 2016) και 'Η Επιστροφή' (ΦΡΜΚ, 2017). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, τα Ιταλικά, τα Βουλγαρικά και τα Ολλανδικά και περιλαμβάνονται σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, ανθολογίες και διαδικτυακές πλατφόρμες. Η καλλιτεχνική της δουλειά εξερευνά συστηματικά τη σχέση ανάμεσα ανάμεσα στο λόγο και τη σωματικότητα, τη φωνή και την επιτέλεση, την ποίηση και την performance. Ως ποιήτρια και performer έχει συμμετάσχει σε μια σειρά δια-καλλιτεχνικών projects, επιχειρώντας πειραματικές και επιτελεστικές παρουσιάσεις των ποιημάτων της, διαδραστικές αναγνώσεις και σωματικές δράσεις (Experimental solo performance 'Persephone 's portrait or the Dilemma', the 'Symptom Projects', Amfissa 2017; 'Petra: poetry on stage', an experimental solo performance in collaboration with the poet and performer Dimitris Leontzakos, 14th International Thessaloniki Book Festival 2017; 'AIGAI_W', Angeliki Hatzimichali Museum, Athens 2015 ;'Raul Zurita's 'INPI': a polyphonic recitation', journal FRMK & Polis Art Café, Athens 2014;'Tettix', Museum of Contemporary Art, Athens 2013; 'Ithaka: a live poetry installation', The University of New York, Ithaka 2013; 'The 2nd Athens Prostibulo Poetico', Ebros Theatre, Athens 2013;'The 1st Athens Prostibulo Poetico', Dasein, Athens 2011; 'In Arcadia ego', Athens Biennale 2009; 'Karaoke Poetry Bar', Athens Biennale 2007 κ.α.), ενώ παράλληλα παρουσιάζει τη δουλειά της σε ποιητικές αναγνώσεις και λογοτεχνικά φεστιβάλ. Ενδιαφέρεται επίσης για το ζήτημα διεύρυνσης του ζωτικού χώρου απεύθυνσης της ποίησης και την επινόηση διαδραστικών ποιητικών παιχνιδιών και εναλλακτικών επιτελέσεων με στόχο τη συμμετοχή στο ποιητικό συμβάν ενός ευρύτερου, ατυπικού και λογοτεχνικά μη-ενημερωμένου κοινού.
Η Πατρίτσια είναι επίσης ανερχόμενη φιλόσοφος της λογοτεχνίας και της τέχνης. Έχει εκπονήσει διδακτορικές σπουδές στο University College London (UCL) και εργαστεί ως λέκτορας και ερευνήτρια στο UCL, το University of Middlesex, το NYC, Athens και το Παν/μιο Αθηνών, ενώ μεταξύ 2011-2014 υπήρξε ερευνητικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης στο διεπιστημονικό πρόγραμμα 'Literature as a Cognitive Object' (St. John's College, Oxford). Είναι, επίσης, ένα από τα τρία ιδρυτικά μέλη του νέου διεθνούς διεπιστημονικού δικτύου 'Beyond Meaning Network'. Η θεωρητική της δουλειά, για την οποία έχει λάβει σειρά υποτροφιών και τιμητικών διακρίσεων από την Ελλάδα και τη Βρετανία, αναπτύσσει ένα καινοτόμο διεπιστημονικό και νοησιαρχικό μοντέλο για τη φύση της τέχνης και της λογοτεχνίας, στο επίκεντρό του οποίου τοποθετεί τον καλλιτέχνη ως διακριτή δημιουργική συνείδηση. Το πρώτο της βιβλίο θεωρίας με τον τίτλο 'The Limits of Expression; Language, Literature, Mind' αναμένεται από μείζονα εκδοτικό οίκο της Μεγάλης Βρετανίας.

*

Δεν θεωρώ καθόλου αυτονόητο ότι η πραγματικότητα είναι ορατή. Η πραγματικότητα είναι κάθε άλλο παρά δεδομένη. H τέχνη/ η ποίηση με ενδιαφέρει ως άσκηση της όρασης, ως πράξη εξόρυξης, ως διανοητική στάση που ανασύρει την πραγματικότητα από την αφάνεια.

*

Υπάρχει μια μορφή βιωματικής και ψυχοσυναισθηματικής ανακίνησης του αποδέκτη (χάριν συνεννόησης ας μιλήσουμε για το συν-κινείν, προσέχοντας όμως να μην το μειοδοτήσουμε σε ‘συγκινείν’)που σίγουρα ο κινηματογράφος και το θέατρο και ίσως ενίοτε και το μυθιστόρημα καταφέρνουν πολύ καλά. Ένα στοχευμένο άνοιγμα του ποιητικού συμβάντος προς το συν-κινείν είναι σίγουρα ένα από τα διακυβεύματα της ποιητικής έρευνάς μου.

*

Λέω να στοιχηματίσω σε μια ποίηση συλληψιακή (conceptual) και μια ‘ποίηση της κυριολεξίας’.

*

Τελευταία, με απασχολεί το έργο τέχνης/ το ποίημα ως κάτι μη περατωμένο. Με απορροφά η ιδέα μιας γνωσιακά διάτρητης κατασκευής, ενός έργου που περατώνεται αισθητικά και καλλιτεχνικά μέσα από το να παραμένει πληροφορητικά μη διεκπεραιωμένο. Με το πρωτογενές και καταγωγικό υλικό της ποίησής μου να αντλεί ως τώρα πάντα από την πραγματικότητα, το γνωσιακά διάτρητο της ποιητικής κατασκευής είναι μια σύλληψη που εγκαθιδρύει ―ή τουλάχιστον, έτσι επιθυμώ― μιαν infinite regression, ένα loop, μια ατέρμονη κύκλια κίνηση από το Έργο στον Κόσμο (γιατί πού αλλού να βρίσκονται τα κομμάτια που λείπουν;) και πίσω στο Έργο και πίσω στον Κόσμο, επ’ άπειρον.

*

Προσπαθώ να φύγω απ’ τη γλώσσα. Θέλω να ξεγυμνώσω το ποίημα. Ώσπου η γλώσσα να μείνει κάτι αδιάφορο ή ελάχιστο.

*

Πρώτα πρώτα η Ποίηση; Όχι. Πρώτα πρώτα η Ζωή.

*

Η υπέρτατη δημιουργική πράξη είναι να μπορείς όντως να Υπάρχεις.

*

Η επιτελεστική μου έρευνα των τελευταίων ετών εξερευνά την διάδραση ανάμεσα στην καταγωγική σωματικότητα και υλικότητα της φωνής και τη σωματική δράση ως κινητική φόρμα. Εστιάζοντας τόσο στο ίδιο το ποίημα όσο και στην ποιητική απαγγελία ως σωματική και κινησιολογική συνθήκη, κατασκευάζω άλλοτε στατικές και άλλοτε δυναμικές κινησιολογικές φόρμες τις οποίες επιτελώ η ίδια σε συνδυασμό και παράλληλα με ένα ευρύ ρεπερτόριο τρόπων φωνολογικής επιτέλεσης/ απαγγελίας του ποιήματος. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, το oποίο θα αποκαλούσα σωματοποίηση (corporealization), συνέχει την ποιητική απαγγελία με στοιχεία σωματικού θεάτρου αλλά και στοιχεία γλυπτικά (όταν στις στατικές κινησιολογικές φόρμες η απαγγελία είναι σαν να προέρχεται από ομιλούν γλυπτό), μετουσιώνει τη φυσική μου παρουσία ως ποιήτριας από αναγιγνώσκοντα-εκτελεστή σε ενσαρκωτή της ομιλούσας φωνής, ενώ ταυτόχρονα συμφύρει γράφον υποκείμενο, αφηγηματική φωνή και ομιλούσα ή δρώσα περσόνα σε μια αδιαίρετη ενότητα. Μέσα από τη σωματοποίηση, οι ήρωές μου ζωντανεύουν, σηκώνονται από το χαρτί και εν-σαρκώνονται από την ίδια την ποιητική συνείδηση που τους δημιούργησε: αποκτούν σάρκα και οστά, τη σάρκα μου και τα οστά μου.